[Oficjalny początek gry]

Kadłub statku Klanu Ventrue obił właśnie o brzeg Zatoki Czarnego Sztyletu. Dostojny żaglowiec o złotym ornamencie na burcie wyglądał jak pływający po przesolonym morzu piracki, antyczny okręt. Brunatne żagle pchał porywisty wiatr obijający się o skały Zatoki. Cały pokład się zatrząsł. Kapitan statku nie zauważył, że dobijają do brzegu, gdyż widoczność utrudniała gęsta mgła. Na statku można było usłyszeć tylko okrzyki: - Nareszcie ląd!
Kapitan wyszedł ze swojej kajuty i wyjrzał za burtę, dając znak swoim towarzyszą o tym, że natrafili na bezpieczny i wolny od woni zgnilizny ląd. Ci najbardziej niecierpliwi wyskoczyli zza burty prosto na skałę, zaś Ci spokojniejsi poczekali na rozłożenie zwodzonego mostku i zeszli powoli na ląd.
Hastur był sceptycznie nastawiony do tego miejsca. Wyciągnął starą mapę, która odpowiadała wyglądowi kontynentu sprzed tysiąca lat. Wiedział, że gdzieś winna stać budowla należąca do jego przodków, założycieli klanu. Tam mieli powędrować.
Rozejrzał się uważnym okiem na swoich towarzyszy. Niektórzy z nich wystrzelili daleko do przodu. Inni zaś pozostali przy cumowaniu okrętu.
Stał prosto, z wysoko podniesioną brodą przyglądał się bacznie, by nie stracić z oczu żadnego ze swoich towarzyszy. Gdy ostatnia grupa skończyła cumować okręt, wskazał im bez słowa kierunek i sam ruszył w stronę głębokiego lądu, by w końcu wyjść z zamglonej przestrzeni, gdzie mogło czyhać niebezpieczeństwo.
Jak zwykle szedł bardzo powoli, trzymając ręce w kieszeniach swojej aksamitnej peleryny, pokrytej brunatnym jedwabiem.
- Nie jesteśmy bezpieczni... - rzekł bardzo cicho, tylko towarzysze będący blisko niego usłyszeli o jego obawach. Lecz członkowie klanu byli głodni już od kilku tygodni, a głód wampira należy zaspokoić.

Z map jasno wynikało, że aby trafić do właściwego miejsca, należało przebyć zachodnio-południową granicę Pobojowiska, by trafić na tereny Krwawego Wrzosowiska. Tam mieliśmy rozejrzeć się za starymi budowlami naszych przodków. A przynajmniej tak to sobie wymyślił Hastur.
Po przeanalizowaniu mapy i po rozejrzeniu się wokół spoglądając swoim bacznym okiem za horyzonty wampir zawołał swoich towarzyszy. O ile jego pomruk, który mogli usłyszeć wszyscy, można nazwać w ogóle zawołaniem.
Gdy wszyscy zebrali się w jedyny miejscu, Hastur polecił by wszyscy utworzyli krąg, by móc wytłumaczyć wszystkim czego właściwie powinniśmy najpierw szukać.
-Mapa mówi, że idąc granicą Pobojowiska, na którym właśnie stoimy powinniśmy szybko trafić na miejsce. Przed nami kawałek drogi, także uzbrójcie się w cierpliwość, a odwiedzimy tutejszy las i będziemy mogli zjeść przekąskę. - powiedział rozkładając mapę i wodząc  palcem po jej powierzchni. Ruch ten sprawiał, że w wampirzych uszach zabrzmiał szorstki dźwięk. Lecz to wrażenie zmysłowe ukazało faktyczną drogę, jaką musza się poruszać, by trafić na miejsce.
-Nie rozdzielajcie się, proszę. Dopowiedział zanim złożył mapę w rulon. Nie jesteśmy tutaj sami i wiem, że również to czujecie. - dodał mimochodem.

Hastur zaśmiał się pod nosem.
-Nie zapominaj, że Twoi przodkowie wyrastali na ziemiach zdobytych przez moich przodków. Twoi przodkowie żyli pod płaszczem moich, zanim otworzyłeś ślepia, więc zachowuj się jak przystało na opiekuna i pomaszeruj grzecznie z nami. - rzucił żartobliwie Hastrur odpowiadając na infantylną zaczepkę Sorina.
-W każdym bądź razie, z miejsca, w którym teraz stoimy musimy udać się na południe. To zajmie nam około trzy godziny drogi. Po pokonaniu tej trasy pozostaje nam godzina drogi przez granicę Pobojowiska i pół godziny drogi do naszego nowego domu. - oznajmił wszystkim i w jednej chwili grupa się rozeszła i ruszyła w poprawnym kierunku.
-Oby wszystko stało tytaj jak dawniej... - powiedział znów jakby do siebie. -Byłoby mi niezmiernie miło. - dodał.